Doğa ve Biz

       Bir bahara daha merhaba dedik. Ağaçlar açtı, kuşlar yuvasından çıktı, güneş bulutlu günlerin kasvetinden kurtulup içimizi ısıtmaya başladı. Baharın yemyeşil huzuru gönlümüze tekrar merhaba dedi. Yalnızlığımızın arkadaşı olan hayvanlar o soğuk kış gecelerinin ardından tekrar bizim yolumuza çıkıp yalnızlığımızı paylaşmaya başladı.       Bulutlu kış gecelerinin ardından, yıldızlar yine merhaba dedi. Bir kış boyunca evine kapanan âşıklar, tekrar yıldızların göründüğü en güzel yere demir attılar. Birbirlerine bakarak, yıldızları şahit tutarak, yeniden aşklarının mevsimlik şarkısını dillendirdiler. Aşkın en önemli yeri olan o tanışma faslını tekrar tekrar anlattılar. Yıldızlar onlara baktıkça onlar yıldızlara bakıp sessizce konuştular.       

Ağaçlar yeniden yaprak açtı, güller yeniden tomurcuk verdi. Bilmiyorum, sizin hayatınızda hiç size ait bir ağacınız oldu mu? Eğer oldu ise şimdi o ağaca misafir olmanın tam zamanı... Çünkü siz onu en son karla karışık bir yağmur sonrası terk ettiniz. Kışın sert iklimi karşısında onu yalnız bıraktınız. Yeşilini sevdiğiniz kadar kuru yaprağını sevmediniz. Ama şimdi o tekrar size kollarını açar gibi yapraklarını açtı ve size "hoş geldin" demeye hazır. Lütfen onu olduğu gibi bırakın; üzerine isminizin baş harfini ya da sevdiğinizin ismini yazmayın. Ne olur onun üzerine kalp yaparak, onun kalbine bir hançer saplamayın, unutmayın onun da bir kalbi var. Kalpler ancak birbirini sevdiği sürece âşık kalır.    

İstanbul…Bahar…Ve baharın içinde kediler... Kediler İstanbul’un en önemli simgelerinden biridir. İnsan bazen yakınında bulamadığı dostluğu bir kedide bulabilir. Onu kucağına alıp, okşayabilir, uzun bir kış uykusundan sonra ona sımsıcak kucağı ile baharın müjdesini verebilir. İstanbul’da bahar kedisiz, kedi baharsız olmaz. Yeşil bir doğanın içinden rengârenk gözleri bir başkadır onların. Biz ve kediler daima bir dostuz ve hep dost kalmaya mecburuz. Çünkü biz ve kediler bu şehrin ortak sahipleriyiz.
     

 Bak ne güzel açtı ağaçlar... Kuşlar geri geldi ve ötmeye başladı... Bir fotoğrafa binlerce liramızı verirken bir doğaya karşı bir fotoğrafın değerini yıllarca saklarız biz.Bunca şeye rağmen neden bu doğa katliamı. Söyler misin? Bu dünyayı doğa güzel kılarken neden biz doğa karşısında sürekli çirkinleşiyoruz?             

Biz insanoğlu hep değişiriz... Bu bizim doğamızda vardır. Biz değişmekle kalmaz hep değiştirmek isteriz. Sürekli bir yerlerde bizim ayak izlerimiz olsun isteriz. Doğa bizim egomuzdan büyük ve güçlü olmasına rağmen biz onu hep küçük egolarımıza ve acımasızlığımıza kurban ederiz. Sahiplik kültürümüz yoktur bizim. Bir ağaç insanlığa binlerce yıl gölge yaparken biz ona 20 yıllık hayatımızda iyi bir bekçi olmayız. Biz zavallı ve ahmak insanlar, en acımasız doğayı hep kendimize düşman ilan ederiz. Bir ağacın, bir dalın, bir yaprağın kıymetini bilmeyiz. Bir kitaba milyonları verirken bir ağacın milyonlarca kitap olduğunu unuturuz. Biz, dar kalıplarda yaşayan insanoğlu, doğaya hep bir kalıp vermeye çalışırız.              

Huzurlu ve mutlu bir bahar ve yaz dönemi diliyorum. Sevdikleriniz ile mutlu yarınlar geçirin inşallah. Dilim döndüğünce bir şeyler anlatmaya çalıştım.  Bu güzel bahar gününde vaktinizi çaldım ise hakkınızı helal edin. Vesselam...

x

KİMİN DUA ETME HAKKI VAR

Soma'da yaşanan maden kazanası sonrası herkes yer yerde acısını belli eden tepkiler verdi. Ama en güzel ve en acı tepkiyi de maden de hayatını kaybeden madencilerin yakınları ve arkadaşları verdi. Bu acılı günde dua etmeye herkesin hakkının olmadığını gördüm. Başta dua samimiyet ister, başta dua derin bir inanış ister. Duada amalara kesinlikle yer yoktur. Dua bir vicdanın sesinin yaradana iletilmesidir. Vicdanımızda ve kalbimizinde olmayan bir şey için samimi olmayız. Maden kazasında hayatını kaybeden acılı insanların en çok hakkıdır dua etmek. Ve bir de olanlara tepki gösterip gözyaşlarına hakim olamayan insanların hakkıdır dua etmek. Bu acı olay karşısında tek bir zümrenin dua etmeye hakkı olmadığını düşünüyorum. Onlar bu acı olayı izleyip de hala bir sorumlu bulamayan kişiler. Onlar, tarihimizdeki bu acı olay karşısında partizanlık yapan kişiler. Onlar vijdanları ile akıllarının arasına sıkışıp kalan çıkarlarına sarılan kişiler.Onalr kazada ihmal var deyip cümleye "AMA"lar ile devam eden kişiler. Onlar gözler önünde yaşanan bu acı olaya duyarsız kalanlar için tek kelam etmeyen kişiler. Onlar kısaca vicdan damarları susuzluktan kuruyan kişiler.

Yazık çok yazık... Size değil benim dinimin sömürü haline gelmesine çok yazık. Yazık ki ne yazık. Annem babam bana dini böyle öğretmedi. Yazık ben efendimin örnek hayatından adaleti böyle öğrenmedim. Ben onun bir kişi karşısında yargının açıp gel işte bende olan hakkını al diyerek karşısındaki müslümana bakışını hayal ederken, hayalimi saptırmalardan utanmaya başladım. Adeler neydi nereye geldi...

ÖZÜR

 "Halkın hayatından ve güvenliğinden sorumlu bir devlet başkanı olarak insanların çektiği acılar için yürekten özür diliyorum" Bu sözler Türkiye'de 301 vatandaşımızın hayatını kaybettiği maden kazasının ardından yapılmadı. Bu sözler, Güney Kore'de hayatını kaybeden 300 vatandaşın ardından geldi. Ki daha önce başbakan istifa etti. Maalesef bizim siyasi parti temsilcilerimizden bir özür gelmediği gibi hayatını kaybeden insanlarımızın alın terinden sorumlu bakan ve bakan
yardımcılarımızdan da bir istifa gelmedi. İşte bizdeki demokrasi ve insan hakları ile başka ülkelerde olan demokrasi ve insan hakları...

İSTERDİM Kİ
Türkiye tarihinde en büyük maden kazasını yaşadı ve 301 işçimizi göz göre göre maden ocağında ölüme gönderdik. Yaşanılanlar karışısında bütün ülke yasa boğulduk!!! Diye düşünüyorum ki duyarlı bir toplum olduğumuz her türlü anlaşılıyor. SMS ile duaya davet ediyoruz... Facebook üzerinden fatiha okuyoruz... yardım kuruluşları olarak yarışır mahiyette yardım miktarları açıklıyoruz...

Isterdim ki millet olarak bir fon kuralım ve orada hayatını kaybeden vatandaşlarımızın geride bıraktıkları ailelerine bundan sonra maddi manevi desteğimizi hissettirelim...
İsterdim ki  tomanın ve polisin olmadığı bir yerde sağduyulu bir şekilde bütün vatan bir araya gelip anma töreni yapalım...
Isterdim ki ülke olarak bir kamuyoyu oluşturalım ve sorumlular kim ise sonuna kadar yargılansın...
Isterdim ki en azından sorumlu bakan ve bakan yardımcıları istifa etsin ve hiç olmazsa ülkemizde vicdan mekanızmasının işlediğini görelim...

ÖZEL BIR GÜN İLAN EDELIM
Ve en önemlisi isterdim ki bu acı kazayı yaşadığımız gün, Türkiye'de Özel bir gün ilan edilsin ve her yıl o kardeşlerimizi analım ve bir daha bu tür kazaların olmaması için özellikle de her 13  Mayıs'ta madenlerdeki hayat standartlarını tekrar tartışalım. Ama biz ülke olarak insana en az değerin verildiği bir ülke konumundayız. Keşke insanı yaşatsak da devlet onunla beraber yaşasa. Keşke devletin imkanları insalar için köle olsa da insanların alnının teri devlet için intikam olmasa.

Vesselam.

Biz Susalım Onlar Konuşsun(2)

Bayram Çakan, "Yarım saat duman içinde durduk. Bu arada bayılanlar, fenalaşanlar oldu. Kelime-i Şehadet getirenler vardı. Elbette umutsuzluğa kapıldığımız oldu, çünkü bir çıkış yolu olmazsa 2 dakika içinde öleceğimizi biliyorduk. Çıkmasaydık, orada kalacaktık. Sonra bir başka amir, yol gösterdi. Geldiğimiz yere döndük. Kimi düştü bayıldı, ben hızla dışarı çıktım. Çok şükür çocuğuma kavuştum" dedi.
Özcan Cüce,"Yangın vardı ondan dolayı oldu. Temiz havadayken olduğumuz bölgede 143 kişiydik. Aşağı yukarı 70-80 tanesi kaldı o bölgede. Diğer bölgeleri bilmiyoruz. Basınçlı havaları kestim onunla durdum 4 saat. Dua edip durduk. Yapacağınız başka bir şey yok çünkü. Amirler bizi yanlış yönlendirdiler hep. Havanın geldiği kısma yönlendirdiler. Havanın geldiği yönden girince komple kaldı arkadaşlar. İleri geri kaçanlar kaçtı, kaçmayanlar bir şekilde kurtuldular. Geriye dönüyorlar, geldikleri istimakete geri dönüyorlar, öyle kurtuldular. Tam terse gidenler kurtulamıyorlar. Ocaktan çıkıyorduk, havaya denk geldik. Ne ileri gidebildik ne geri. Yardımı nereden isteyeceksin? Kimden isteyeceksin? Telefonlar çekmiyor. Ortada biziz. İleri-geri. 800 kişi falan vardı madende. Herkes bölüm bölüm, ayrı ayrı. Bizim olduğumuz yerde erken çıkanlar hariç 143 kişi saydılar. Ben dolaştım, bant yanıyordu. Yangını söndürmediler. Biz tekrar geri döndük havalandırmaya geri döndük. Maske taktık, nefesimizi tuttuk. Havanın önüne attık kendimizi, havayı kestim. 15-20 kişi gittiler dedim ki, gitmeyin dumanın üzerine gidiyorsunuz dedim. Hepsi yanımdan geldiler geçtiler bir tek ben kaldım. Onların hepsi orada kaldı."
Bayram Çakan,"Saat 15.00'te vardiya değişimi oluyordu. Benim de vardiyam bitmişti, çıkıyordum. O sırada vardiyası başlayacak arkadaşlar geldi. Saat 14.50'de amirlerden biri 'Duman var' diyerek bizi uyardı. Yukarı geçirmediler. Maske taktık, 45 dakika bekledik. Sonra duman olmayan bir yere geçtik. Oraya da duman gelmeye başlayınca arada sıkıştık. Yarım saat duman içinde durduk. Bu arada bayılanlar, fenalaşanlar oldu. Kelime-i Şehadet getirenler vardı. Elbette umutsuzluğa kapıldığımız oldu, çünkü bir çıkış yolu olmazsa 2 dakika içinde öleceğimizi biliyorduk. Çıkmasaydık, orada kalacaktık. Sonra bir başka amir, yol gösterdi. Geldiğimiz yere döndük. Kimi düştü bayıldı, ben hızla dışarı çıktım. Çok şükür çocuğuma kavuştum" dedi.(HaberTürk)Uğur Karabulut, "Bir anda her tarafı duman kapladı. Aşağıda bulunanların hiçbiri yukarıya çıkamadı. 'İmdat' sesleri birbirine karıştı. O anda oradan aldıklarımızı dışarı çıkardık, ama daha derinde olanları alamadık." dedi.Hakan Arık, "1.5 yıldır bu ocakta çalışıyorum. Vardiyam bittiği için dışarı çıktım. Ben çıktıktan 20 dakika sonra bu olay oldu. Şans eseri kurtuldum. İşim bittiği için çıktım, görevimi yapmıştım" dedi.

Biz Susalım Onlar Konuşsun (1)

Soma'da yaşama maden kazası sonrası herkes konuştu onlar sustu ya da susturuldu. Onlar derdini anlatacak ne bir görevli ne de anlattıklarını kamuoyuna duyuracak gazeteci bulamadı. Aslında onlar bütün ülkenin yüreğini yakan maden kazasının nasıl meydana geldiğini çok iyi biliyorlardı. O yüzden fazla söze gerek yok biz susualım onlar konuşsun.
Mehmet Ali Dinçer: "Ocakta patlama oldu sizleri güvenli bir bölgeye götüreceğiz" dediğini söyledi. Dinçer, şunları anlattı: "Yürümeye başladık. Ne kadar yürüdüğümüzü hatırlamıyorum . Belirli bir mesafeden sonra bulunduğumuz bölgeyi duman bastı. Yürüyemez olduk. Bunun üzerine kalın hava borularını testere ile kestik. Bu arada ne kadar zaman geçtiğini bilmiyorum, bu defa amirlerimiz, ’Mekanize denilen ayak içine gideceğiz orada temiz hava var’ dedi. Toplam 142 kişi oraya indik. Gerçekten de burada temiz hava vardı. Ama bir süre sonra o bölgeyi de duman bastı. Kimse hareket edemez oldu. Çoğu arkadaşım bayılmaya başladı. Bazı arkadaşlarım da dua edip, teyemmüm abdesti almaya başladı.

İçimizden namaz kılmaya başlayan bile vardı. Acı feryatlar bağırışmalar vardı. İlk duman geldiğinde maskemi takmıştım. 45 dakika koruma özelliğine karşın, maskemi hiç çıkarmadım ’Ölürsem, maskeyle öleyim’ dedim. Maske burnumu acıtmaya başlayınca, 1.5 dakika kadar çıkardım. Bu kısa sürede aldığım zehirli hava içimi yakmaya başladı. Herkeste ’Burada öleceğim’ yönünde feryatlar vardı. Dua edenlerin sayısı artmıştı. Kimi anne babasına, kimi de çocuklarına kavuşmak için dua ediyordu. Bu arada birkaç vardiya amirinin bayıldığını gördüm. Bir ara üşümeye başladım, içeriye
aşırı soğuk hava geldi. O an içeri temiz hava verilmeye başladığını anladım. Hava iyice soğumaya başladığında bir arkadaşımız yanıma gelip, ’İyi misin?’ işareti yaptı. İyi olduğumu söyleyince, ’Haydi çıkıyoruz o zaman’ dedi. 142 kişiden sadece 6 kişi kalmıştık. Yerdekilerin üstüne basa basa yukarı çıkmak zorunda kaldık. Biraz yukarı çıkınca yine daha önce boruları deldiğimiz yere ulaştık. 2 dakika burada kalıp, yine yürümeye başladık. ’Düz ayak’ dediğimiz yere geldiğimizde kurtulduğumuzu hissettim. O an, kendime ’Bu bölgede 3 gün de kalsak ölmeyiz’ dedim. Kurtulacağımıza inancım artmıştı. Öyle de oldu."

"Elektrik teknikeri arkadaşım Ergun Sidal, 17 gün önce vardiya amirlerine, ’Bu kablo panoyu taşımaz. Mutlaka bir arıza olacak ve faciayla sonuçlanacak’ dediğini duydum. Arkadaşım bize sürekli, ’Hepimizin ölümü burada olacak. Bir gün hepimizin buradan cenazesini çıkaracaklar’ duyordu. Dediği gibi de oldu. Facia ile sonuçlandı" (dha/Cevdet ŞEN)

INSANI YAŞAT KI DEVLET YAŞASIN

Millet olarak tarihte çok acılar gördük biz. Biz belirli dönemlerde,belirli acılar ile hep imtihan olduk. Eminim yaşadığımız acılar son olmayacak ve biz yaşanılan açıları yine unutacak ve maalesef yine acılar yaşayacağız. Biz acılara alışığız. Biz acılar karşısında birbirimize sahip çıkmasını da çok iyi biliriz. Biz millet olarak hep böyle olduk. Tek kolumuz olsa da onu Antalya'dan Sinop'a, Edirne'den Kars'a uzatmasını hep yaptık. Bu kez acı çok farklı. Bu kez yaşanılanlar çok farklı. Bu kez insan yaşanılan acıları kabul edemiyor. Kabul edemiyor çünkü bu kez acılar ihmaller ile süslü,kabul edemiyoruz çünkü bu kez acılar yüreğimizi bir başka dağlıyor. Bu ülke 30 yıl boyunca PKK terör örgütüne hayatının baharında 30 bin insanı şehit verdi. Hepsini de "vatan sağolsun,yine olsa yine göndereceğim" diyerek hafızalara attı, peki ya bu kez... Bu kez kendimiz kendimizi nasıl ikna edeceğiz. Bu kez bir maden gibi yana yüreğimize nasıl su dökeceğiz,geri de kalan evlatları nasıl baban bir maden kazasında şehit düştü diyeceğiz. Ona bunun hikayesini nasıl anlatacağız. Bana devletin kapitalist sistemine kurban gitti oğlum nasıl diyeceğiz. Çocuğunu alıp kocasının mezarının başına giden annenin göz yaşına nasıl dur akma diyebileceğiz... Maalesef bunların hiçbirine teselli edecek cümleler ve sebebler bulamayacağız. Maalesef bir maden ocağından daha fazla yanan o ailelerin ocağında yanan evlere utancımızdan asla giremeyeceğiz. Onlar bir çizmesine altın gibi değer biçip onlara sarılırken biz onları elimizde bin çizmeye bedel telefonlarımız ile nasıl anlayacağız..
Bu kez bambaşka bir acı var karışımızda... Maden kazasında kurtulan bir işçi kardeşim içeride ölüm ile kalım arasında yaşadığı 3-5 dakikayı hafızalarıma hiç unutmayacağım şekilde şöyle kazıyordu.
"100-150 kişiye yakın çalışan vardı.Gaz maskemi taktım ve yere yattım. Ölüm ile kalım arasında bir gelip bir gittim. Bir kaç dakika sonra kurtarma ekipleri geldi ve kalkın gidiyoruz dedi. Kalktım ve çevremde onca yerde yatan işçi kardeşlerime seslendim. Kalkın gidiyoruz."

İşci kardeşimin tam da bundan sonra dediği o kadar hüzün ki o kadar acı ki gercekten bunu bu yazdıklarım anlatamaz. Bunu onun gözlerinden bir kez daha dinlemez lazım. Ve şöyle devam etti sözlerine." Kalkın gidiyoruz dedim ama kimse kalkmıyordu. 15-20 kişinin kalktığını gördüm. GERI
 KALAN HERKES YATTIĞI YERDE ÖLMÜŞTÜ" işte en acı cümle burası.

Bu olayı hangi devletyardımı silecek hazırlardan. Hangi bakan yada bakan yardımcısının istifası unutturacak geçmişten. İşte bizim bittiğimiz nokta. Dedim ya bu kez yaşanılanlar çok farklı. Bu kez yaşanılanların hepsi ayrı bir roman hepsi Roma'nın içinde ayrı bir hikaye. Yaşanılanları,yaşamayanlar hariç herkes en kısa zamanda unutacak biliyorum. Biz her insanımızın yarasına merhem olmasını biliriz bilmesine de ya bir gün merhem de tükenirse. Ya bir gün bu acılara olan duyarlılığımız maden ocağında yanam kömür gibi yanıp tükenirse... Bu kadar çok acıyı hak ediyor muyuz biz. Kader deyip geçelim mi? Tedbir kaderden önce gelmez mi? Öyle dememiş miydi Allah resulu ," önce deveni bağla, sonra tevekkül et"

Inşallah Soma'da solan güller bu ülkede solan en son güller olur. İnşaAllah her evin bahçesi ebediyeten hep beyaz olur. İnşaallah ülke olarak bir daha toplu yas tutmayız. İnşaAllah son olur son olması için tedbiri bol olur.
Soma'da  hayatını kaybeden kardeşlerimin mekanı cennet olsun. Rabbim ailelerine sabır versin. Evli
olana, yoksul kalana, öksüz kalana kendi sabır kapısını sonuna kadar açsın. Biz onların kapısını açıp kurtaramadık Rabbim on kardeşlerime kapısını sonununa kadar açsın ve onlara bu acılar. Karşısında kendisine teslimiyet versin. Rabbim kimseye bir daha böyle bir acı yaşatmasın.

HIDIRALLEZ BAYRAMINDAN RENKLİ GÖRÜNTÜLER

Hıdırellez Bayramı, dün Ahırkapı'da Romanlarla kutlandı.Bolluk ve bereketin simgesi, baharın müjdecisi olan etkinlik Kumbara Ahırkapı Müzisyenler Derneği ve Kumbara Sanat Atölyesi tarafından ortak düzenlendi. Kutlamaya katılım ücretsizdi ve ihtiyaçlar mahalleli tarafından karşılandı.

Kutlamalara,havanın yağmurlu olmasına rağmen büyük katılım gerçekleşti. Sabahın geç saatlerine kadar süren eğlencede vatandaşlar,bol bol roman havası oynayıp,eğlendiler.

Bir yadan vatandaşlar diğer yandan da davul ve zurnacılar kendi yeteneklerini sergilediler.Kutlamaların ritmini adeta davul ve zurnacılar tuttu. Halk zurnacılara hem teşekkür etti hem de onların sunduğu ritm karşısında doyasıya eğlendiler.

Diğer yandan kutlama alanına yapılan dilek duvarı katılımcılar tarafından büyük ilgi gördü.Bir çok katılımcı küçük kağıtlara yazdıkları bu dileklerini duvara asıp fotoğraf çektirdi.

Kutlama alanında bulunan mahalle halkı, gelenlere yaptıkları süs ve oyuncak eşyalarını satıp ekmek paralarını kazandı. Satılan eşyalara yabancı turistler büyük ilgi gösteri.Turistler hem mahalle halkının gönlünü fetih etti hem de gönlünce eğlendi.